Οι λυγμοί της πόρνης και του πατέρα τα δάκρυα

του Γιώργου Μάλφα  
malfasg@gmail.com


Το βράδυ της Μ. Τρίτης ως γνωστόν, στους ναούς των Ορθοδόξων όπου γης, ψάλλεται το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής. Το απόλυτο αυτό αριστοτέχνημα λόγου και μέλους στο οποίο η χαρισματική βυζαντινή υμνογράφος εξέφρασε με τρόπο ακραία αληθινό και ποιητικά μοναδικό, τον καημό και το πάθος της «αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός».

Κάθε Μ. Τρίτη βράδυ αναπολώ με συγκίνηση τον παπά πατέρα μου, αυτόν των παιδικών μου χρόνων στο γενέθλιο νησί μας. Σοβαρός και ιεροπρεπής εξέρχονταν του ιερού προκειμένου να πάρει θέση στο δεξιό χορό για να ψάλλει ο ίδιος το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…» περιστοιχιζόμενος από μια ομάδα ζωηρών εφήβων. Καμάρωνα μέσα μου τότε για την πρωτοκαθεδρία του πατέρα και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου προσπαθούσα να ανασηκωθώ ώστε να βλέπω κάτι από το μεγάλο ορθάνοιχτο βιβλίο. Θυμάμαι την απόλυτη σιγή που επικρατούσε τότε μονομιάς στην εκκλησία και την αυστηρή  προσήλωση του πατέρα στην απόδοση του ύμνου. Αισθάνομαι ακόμη το βαρύ χέρι του που ακουμπούσε στον ώμο μου. Και στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμη το ισοκράτημα της χορωδίας. Εκεί στο αναλόγιο της ενορίας μας, τα πρώτα συλλαβίσματα, «ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι» που λέει ο Ελύτης. Παιδικά αλησμόνητα βιώματα…

Μα κάτι ιδιαίτερο, μου προξενούσε ξεχωριστή εντύπωση κάθε Μ. Τρίτη…
 «Πόρνη προσήλθέ σοι», «Η πόρνη εν κλαυθμώ ανεβόα», «Το πολυτίμητον μύρον η πόρνη έμιξε μετά δακρύων», «Πόρνη επιγνούσα Θεόν» «Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας σοι τω Δεσπότη»… Αυτά και άλλα πολλά, διόλου εύηχα, εκστομίζονταν κατ’ εξακολούθησιν μελωδικά στη διάρκεια όλης της βραδιάς. Παρά την αφελή μου τότε άγνοια υποψιαζόμουν πάντως ότι κάτι εξόχως τολμηρό λέγεται με μιαν επιμονή εντελώς ακατανόητη. Η περιέργεια με έτρωγε. Για να ρωτήσω τον πατέρα ζητώντας διευκρινίσεις ούτε λόγος. Κάτι μου έλεγε να μην το αποτολμήσω, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Και πάντως η διάχυτη και αόριστη εξήγηση περί «κακών γυναικών» που τυχαία έπιασε τ’ αυτί μου δεν με ικανοποιούσε καθόλου. Ύποπτα πληθωρικός ο λόγος σε μια ακολουθία, για τόσες πολλές και τόσο πολύ «κακές γυναίκες»! Αναζήτησα λοιπόν με τη δέουσα κρυψίνοια  τη σημασία της λέξης «πόρνη» στο παλιό λεξικό της πατρικής βιβλιοθήκης. Η επίμαχη όμως και υπερβολικά κομψευμένη λεξικολογική διατύπωση επέτεινε τη σύγχυση και την απορία μου. Τι σχέση αλήθεια, αναρωτιόμουν, θα μπορούσε να έχει μια  «γυνή εκδιδομένη επί χρήμασι» με το βούρκωμα στα μάτια και τη φωνή του πατέρα, που μας καθήλωνε όλους εκστατικά, μικρούς και μεγάλους, όση ώρα έψελνε το τροπάριο της Κασσιανής;

Κάπου τότε είναι που γεννήθηκε μέσα μου, πρώιμα και μυστικά, ένα δέος απόκρυφο για τις πόρνες. Όλες τις πόρνες. Τις πόρνες γενικώς! Τα χρόνια πέρασαν, η απορία μου λύθηκε και το δέος έγινε συμπάθεια. Τρυφερή και απέραντη συμπάθεια για την κατηγορία αυτή των γυναικών, των τόσο ανυπόληπτων στον θρησκευτικό και κοινωνικό μου περίγυρο.

Φοιτητής μάλιστα στην Αθήνα είχα την ευλογία να «γνωρίσω» πολλές από αυτές! Συνήθιζα  να περπατώ αμέριμνος  αργά τα βράδια στους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, δίχως υποψία φόβου και κυρίως ενοχών μη με δει κανένα μάτι. Άλλοτε γιατί έχανα το τελευταίο δρομολόγιο της γραμμής 732 Αθήνα-Άγιος Φανούριος που με πήγαινε στο σπίτι μου, άλλοτε για να αγοράσω φρεσκότατες τις κυριακάτικες εφημερίδες, από το βράδυ του Σαββάτου, στους πάγκους της Ομόνοιας. Κάποιες φορές πάλι απλώς για να … αλλάξω παραστάσεις.

Πλατεία Ομονοίας, Αγ. Κωνσταντίνου, Σωκράτους, πλατεία Βάθη, Λιοσίων, πλατεία Αττικής. Δρόμοι και πλατείες, τόποι απρόσιτοι, σχεδόν απροσπέλαστοι και σιωπηρά απαγορευμένοι τις νυχτερινές ώρες για τη συμβατική κοινωνική ευπρέπεια. Ένα τεράστιος μικρόκοσμος μυστηρίου και μαρτυρίου: λαθραίο  περιθώριο, υγρό καταγώγιο, σκοτεινός υπόκοσμος. Μικρό, περί, κατά, υπό. Μα γιατί τόσες μικρόψυχες  προθέσεις προσχηματικά τοποθετημένες μπροστά σε τόσο άθλιες διαθέσεις; Πόσες απαιτούνται επιτέλους, για να  περιχαρακώσουν τα σώματα και τις ψυχές τόσων ανθρώπων; Πόρνες, αλκοολικοί, τραβεστί, εξαρτημένοι, άστεγοι, σαλοί και τρελαμένοι. Υπολογίστε, σας παρακαλώ, ανάμεσα σ’ αυτούς και κάμποσους αγίους! Τι νομίζατε! «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» δεν λέει στη Γραφή; Πνευματικός νόμος! Πάει και τελείωσε. Ας σκούζουν οι ηθικιστές κάθε κοπής. Κάτι παραπάνω ήξερε ο Άγιος της Πολυκλινικής στην Ομόνοια, ο γέροντας Πορφύριος, που δεν απέφευγε τις κακοτοπιές και άγιαζε τα «κακά» κορίτσια την παραμονή των Φώτων μέσα στα ίδια τους τα σπίτια!

Αυτά τα κορίτσια του δρόμου, της φθηνής επιτήδευσης και των περίτεχνων ακκισμών, με το τσιγάρο στο χέρι, που καθώς περνούσες δίπλα τους, εκλιπαρούσαν προκλητικά την παρέα σου, πουλώντας σε ευτελιστική τιμή την τιμή και το μεγαλείο του προσώπου τους. Ανακαλούσα αίφνης τότε το τροπάριο της Κασσιανής με τον τρόπο του πατέρα και η συμπάθειά μου γι’ αυτές μεγάλωνε, αύξανε μέσα μου! Δεν έβλεπα τότε την ασχήμια του ρημαγμένου τους κορμιού, δεν διέκρινα πια πάνω τους τα στίγματα του πάθους, της ταλαιπωρίας, της αγοραίας εκμετάλλευσης. Δεν ήταν οίκτος, δεν ήταν από λύπηση, ήταν κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Γι αυτό και θύμωνα πολύ μέσα μου κάθε φορά που περίεργοι περαστικοί, μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου τους, ασχημονούσαν με χυδαίες εκφράσεις και προσβλητικές χειρονομίες σε τούτα τα πλάσματα. Κάνε μας επίδειξη ανδρισμού τώρα κύριε κρετίνε!   

Τούτες τις εικόνες και τις αναμνήσεις ανασύρω έκτοτε κάθε χρόνο το βράδυ της Μ. Τρίτης. Και κάποιος καλός φίλος, ο οποίος δηλώνει αγνωστικιστής (και τι μ’ αυτό, εγώ τολμώ να δηλώνω χριστιανός!) μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα το εκπληκτικό, ότι εκκλησιάζεται παραδόξως μια φορά το χρόνο. Όχι τα Χριστούγεννα, ούτε και το Πάσχα. Τη Μ. Τρίτη το βράδυ μου είπε, ανελλιπώς!

Κάπως έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Μ. Τρίτη, αν όχι ολόκληρο το Μεγαλοβδόμαδο, ανήκει δικαιωματικά στις Πόρνες! «Ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Στις πόρνες που ξέρουν να αγαπούν προκαλώντας με τις τρελές τους ακρότητες. Να κατασπαταλούν απερίσκεπτα μύρο πολύτιμο στα πόδια του Μανικού Εραστή τους, του Χριστού. Απόλυτη προτεραιότητα. Να τους αφήσουμε χώρο στους ναούς αυτές τις μέρες. Να σεβαστούμε το δικό τους σφοδρό παραλήρημα, το δικό τους παροξυσμό μετάνοιας. Να ψάλλουν οι ίδιες με λαχτάρα τα τροπάρια που γράφτηκαν γι’ αυτές. Άξιον εστί!  Κι ας σταματήσουν επιτέλους τα κηρύγματα αυτή την Εβδομάδα, μήπως και ξεθάψουμε κάποτε τα διαμάντια των ύμνων που καταπλάκωσαν τόνοι φλύαρου και επιπόλαιου ηθικισμού μας.

Κι αν συμβεί και αναγνωρίσουμε κάποια από αυτές, τις όμορφες από την πολλή τους ταπείνωση γυναίκες, καλό να μεριάσουμε διακριτικά, να τους δώσουμε τη θέση μας και να χαμηλώσουμε εμείς το δικό μας βλέμμα. Είπαμε, ολάκερα δική τους η Εβδομάδα των Παθών, δική τους κι η Ανάσταση!

Υστερόγραφο: Στον πατέρα, με…μεγάλη όντως καθυστέρηση. Δεν μου εξήγησες ποτέ γιατί βούρκωνες κάθε Μ. Τρίτη. Δεν πειράζει, το κατάλαβα μόνος μου. Δεν με βομβάρδισες ποτέ με συμβουλές αποφυγής «κακόφημων» τόπων και αποστροφής «ανήθικων» ανθρώπων. Θα το δοκιμάσω στα εγγόνια σου. Μου αποκάλυψες όμως τον τρόπο να σέβομαι το ήθος των τροπαρίων και των ανθρώπων το ήθος. Ευγνώμων!








Marx reloaded: a film. Screening sunday 11/3 @Embros Theatre









Κυριακή 11 /3 στις 9μμ, στο Θέατρο Εμπρός, παρουσία του σκηνοθέτη. Ακολουθεί ανοιχτή συζήτηση.


Το " Marx Reloaded" είναι ένα πολιτιστικό ντοκυμαντέρ που εξετάζει τις σχέσεις των ιδεών του Γερμανού σοσιαλιστή και φιλόσοφου Καρλ Μαρξ με την κατανόηση της παγκόσμιας οικονομικής, χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008-09.

Η κρίση προκάλεσε τη βαθύτερη ύφεση των τελευταίων 70 χρόνων και υποχρέωσε την κυβέρνηση των ΗΠΑ να ξοδέψει περισσότερα από ένα τρις δολλάρια προκειμένου να σώσει το τραπεζιτικό σύστημα από κατάρρευση. Σήμερα οι συνολικές επιπτώσεις της κρίσης στην Ευρώπη καθώς και στον υπόλοιπο κόσμο παραμένουν ακόμα ασαφείς. Παρ΄όλα αυτά, θα έπρεπε να δεχτούμε την κρίση σαν μια ατυχή παρενέργεια της ελεύθερης αγοράς; Ή υπάρχει μια άλλη ερμηνεία για το τι συνέβει και τις πιθανές συνέπειες του στην κοινωνία μας, την οικονομία μας και τον συνολικό τρόπο ζωής μας;

Σήμερα μια νέα γενιά φιλοσόφων, καλλιτεχνών και πολιτικών ακτιβιστών επιστρέφουν στις ιδέες του Μαρξ, προκειμένου να προσπαθήσουν να κατανοήσουν την κρίση και να εξετάσουν αν ένας κόσμος χωρίς ή πέρα από τον καπιταλισμό είναι πιθανός. Συνιστά η δριμύτητα, της σε εξέλιξη ύφεσης, ένα σημάδι πως οι μέρες του καπιταλιστικού συστήματος είναι μετρημένες; Μοιάζει ειρωνικό, πως 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, μπορεί ο κομμουνισμός να αποτελεί την απάντηση στις ολοένα μεγαλύτερες οικονομικές και περιβαντολογικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο πλανήτης;

Σενάριο και σκηνοθεσία: Jason Barker

Συνεντεύξεις, μεταξύ άλλων ειδικών, με τους: Norbert Bolz, Micha Brumlik, John Gray, Michael Hardt, Antonio Negri, Nina Power, Jacques Rancière, Peter Sloterdijk, Alberto Toscano, Slavoj Zizek 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sunday 11/3, at 9pm, at Embros Theatre, Riga Palamidou 2, Psirri. After the screening, there will be an open conversation, in the presence of film's director.

"Marx Reloaded" is a cultural documentary that examines the relevance of German socialist and philosopher Karl Marx's ideas for understanding the global economic and financial crisis of 2008—09.

The crisis triggered the deepest global recession in 70 years and prompted the US government to spend more than 1 trillion dollars in order to rescue its banking system from collapse. Today the fulmplications of the crisis in Europe and around the world still remain unclear. Nevertheless, should we accept the crisis as an unfortunate side-effect of the free market? Or is there another explanation as to why it happened and its likely effects on our society, our economy and our whole way of life?

Today a new generation of philosophers, artists and political activists are returning to Marx's ideas in order to try to make sense of the crisis and to consider whether a world without or beyond capitalism is possible. Is the severity of the ongoing recession a sign that the capitalist system's days are numbered? Ironically, 20 years after the fall of the Berlin Wall, could it be that communism might provide the solution to the growing economic and environmental challenges facing the planet?

Interviews with leading experts include: Norbert Bolz, Micha Brumlik, John Gray, Michael Hardt, Antonio Negri, Nina Power, Jacques Rancière, Peter Sloterdijk, Alberto Toscano, Slavoj Zizek.

Διεθνική Ανοιχτή Συνέλευση – «Προσεχώς στην πόλη σας!»


Παρότι κυβερνήσεις και θεσμοί της ΕΕ με επαναλαμβανόμενο τρόπο περιορίζουν την κρίση στην «μεμονωμένη» περίπτωση της Ελλάδας, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης μοιάζει να είναι το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Φαίνεται ότι σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές του πλανήτη κανείς/μια δεν ζει μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του/της και η λιτότητα είναι ο μοναδικός τρόπος να διασωθεί ότι έχει οικοδομηθεί σε δεκαετίες· διάσωση μέσω πνιγμού, χτίσιμο μέσω κατεδάφισης μοιάζει να είναι το δόγμα της πολιτικής και οικονομικής ορθοδοξίας.
Παρότι αρκετές πολιτικές δυνάμεις είχαν σε πολλές περιστάσεις προβλέψει τις τραγικές συνέπειες αυτής της συγκεκριμένης μορφής ανάπτυξης που το μετα-φορντιστικό καθεστώς συσσώρευσης και η αχαλίνωτη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας θα προκαλούσε για το σύνολο των κοινωνιών, φαίνεται ότι το γενικό αίσθημα, ακόμα και μεταξύ των πιο ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, κυριαρχείται από ένα αμήχανο μούδιασμα. Φαίνεται ότι η επαλήθευση των προβλέψεων επαναλαμβάνεται πάντα και μόνο ως τραγωδία.
Παρόλα αυτά, η Ελλάδα μοιάζει να είναι ο παραδειγματικός χώρος, όπου αυτή η θύελλα σαρώνει μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, εν συντομία όλες τις δομές κοινωνικού κράτους, καθώς και τα πολιτικά δικαιώματα που επιβίωσαν από τη μεταπολεμική συναίνεση. Το ελληνικό πείραμα για τις τελικές δοκιμές του ευρωπαϊκού μέλλοντος συντελείται με καθαρό και χωρίς περιστροφές τρόπο.
Ωστόσο, εκτός από την ενορχηστρωμένη από την ελληνική κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ επιβολή που λεηλατεί κάθε υλικό και συμβολικό, πραγματικό και ψευδεπίγραφο δείγμα αξιοπρέπειας, φαίνεται ότι αυτό που εντείνεται σε αυτόν τον κηρυγμένο πόλεμο είναι και οι απαντήσεις του αντιπάλου. Η συνεχής κλιμάκωση των κοινωνικών αγώνων ενάντια στην τερατουργία των επαναλαμβανόμενων μέτρων λιτότητας γεννά όλο και πιο πολυάριθμα και όλο και πιο εξοργισμένα τέρατα άρνησης.
Φαίνεται ότι η αντίσταση δεν είναι αρκετή· ούτε η διαφυγή. Αυτό που έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη τα τελευταία δυο χρόνια είναι ότι το ζήτημα που τίθεται/επιβάλλεται από αναρίθμητες υποκειμενικότητες δεν είναι η αντίσταση ενάντια στις επιθέσεις, ούτε η οικοδόμηση εναλλακτικών διαφυγής· είναι απλά και καθαρά η μη διατυπωμένη, άναρθρη, συνεπώς ασύλληπτη, απρόβλεπτη και τρομαχτική άρνηση.
Ως ανώνυμο, αδιαμόρφωτο και μη διαμορφώσιμο κομμάτι αυτού του μη αντιπροσωπεύσιμου κινήματος, προσκαλούμε όποιον και όποιαν είναι μέρος αυτής της σκόρπιας, σαστισμένης και μπερδεμένης σκέψης και δράσης του δρόμου να έρθουν και να διαμορφώσουν μια διήμερη Ανοιχτή συνέλευση στην Αθήνα, όπου τα τέρατα της κρίσης από τον παγκόσμιο ευρωπαϊκό νότο (από το Λονδίνο ως τη Μαδρίτη και από το Βερολίνο ως τη Ρώμη), καθώς και από τους ξεσηκωμούς και τις εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική θα ανταλλάξουν εμπειρίες και ιδέες με στόχο να μολύνουν περισσότερο τα ευρωπαϊκά αουτσάιντερ (underdogs) με απελπισμένη οργή και ελπιδοφόρο φόβο.
Αμέσως μετά τη διαδήλωση της 5ης Μαΐου 2010 στην Αθήνα, ο Economist είχε στο εξώφυλλό του μια εικόνα από την Αθήνα με τον τίτλο «Προσεχώς σε μια πόλη δίπλα σας;» (‘Coming to a city near you?’). Σήμερα αντικαθιστούμε το ερωτηματικό με θαυμαστικό. Τα δίκτυα που συνδέουν το Σύνταγμα με την Ταχρίρ, τη Βαρκελώνη, το Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη είναι πιο δυνατά από ποτέ· σαν μια αλυσίδα από γεγονότα, καταλήψεις, διαδηλώσεις, οι πρωτοβουλίες για συλλογική και αδιαμεσολάβητη άρνηση διεθνοποιούνται.
Καλούμε όλες και όλους, ατομικά και συλλογικά, να έρθουν στη συνέλευση προκειμένου να σκεφτούμε από κοινού πώς μπορούμε να διασπείρουμε αυτή την απόλυτη άρνηση και να βρούμε τρόπους να δουλέψουμε μαζί ενάντια στο οικονομικό και πολιτικό δόγμα της κρίσης, ανεξάρτητα από εθνικά, οικονομικά και πολιτικά σύνορα. Ο στόχος μας είναι να ανοιχτούμε στις ποικίλες μορφές ενεργούς και απόλυτης άρνησης που αναδύονται στις καθημερινές αλληλοσυνδεόμενες ζωές μας και να δημιουργήσουμε κοινούς χώρους και χρόνους αγώνων, πρακτικών και δράσεων.
Αθήνα, 21-22 Μαρτίου 2012
Κατάληψη θεάτρου Εμπρός
Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή

Το κάλεσμα αυτό γίνεται από ακτιβιστές που δραστηριοποιούνται σε διάφορους κοινωνικούς χώρους και συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στους μαζικούς αγώνες που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ενάντια στις κατεδαφιστικές πολιτικές της ελληνικής κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Το έναυσμα δόθηκε έπειτα από συζητήσεις ανάμεσα σε έλληνες και ιταλούς ακτιβιστές για την ανάγκη ανταλλαγής εμπειριών και απόψεων ανάμεσα σε κομμάτια του κινήματος σε διάφορες χώρες, όπου αναπτύσσονται αντιστάσεις ενάντια στη λιτότητα που έχει ως πρόσχημα την κρίση.
Δεν αποτελεί κάποια συγκροτημένη πρωτοβουλία ούτε έχει αναγκαστικά ως στόχο να πάρει οποιαδήποτε μόνιμη οργανωτική μορφή. Ο μόνος στόχος είναι να βρεθούν όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα από διαφορετικούς χώρους, πιο συγκεκριμένα καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, εργατικά σωματεία, μεταναστευτικές οργανώσεις, τοπικές συνελεύσεις, εθνικά και διεθνικά δίκτυα αλληλεγγύης και μεμονωμένους ακτιβιστές προκειμένου να σκεφτούν τρόπους τυχόν περαιτέρω κοινών διεθνικών δράσεων στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων που ήδη αναπτύσσονται σε πολλαπλούς χώρους.
Ο σχεδιασμός, η δομή, το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα αυτής της συνέλευσης είναι ανοιχτά στη συμμετοχή όσων θα θέλανε να ενώσουν την οργή και τις ελπίδες τους σε μια προσπάθεια να οικοδομηθούν συντονισμένες δράσεις που ξεπερνούν εθνικά σύνορα και δεδομένους οργανωτικούς και ιδεολογικούς περιορισμούς. Ο μόνος κανόνας για τη διοργάνωση αυτής της συνέλευσης είναι η παντελής απουσία οποιασδήποτε ιεραρχικής δομής και η απόλυτη κυριαρχία αμεσοδημοκρατικών αρχών.

http://resistancecomesfirst.wordpress.com

An absolute refusal? Notes on the 12 February demonstration in Athens




by PAVLOS HATZOPOULOS, ILIAS MARMARAS and DIMITRIS PARSANOGLOU

1. The 12th February demonstration in Athens, consolidated, what is becoming clearer in the past weeks: a growing majority of the Greek people support the refusal of the memorandum no.2 no matter what. In spite of the fear mongering spread by the pro-memorandum forces that a negative parliamentary vote would entail an immediate euro exit and the ensuing Africanisation of Greece, the popular support for the new EU-ECB-IMF loans and the correlated austerity measures is waning significantly. The formal political debate is increasingly based on a politics of fear: the government’s and mainstream media’s principal argumentation is stripped, on the one hand, to the bare threat of what a disorderly Greek bankruptcy would entail -invoking often assumed similarities with Greece’s plight during the World War II occupation by German and Italian troops- with basic food and medicine shortages and a lack of basic public amenities like gas, heating, electricity; on the other hand even mainstream media cannot but be critical vis-à-vis the most dismantling provisions of the memorandum no.2 for any sign of consensual legitimacy, such as the automatic decrease by 22% of minimum wages, the content and scope of collective bargaining and so on, insisting however ‘in the final analysis’ that the dilemma posed leaves only one choice.
In the current conditions, the growing impoverishment of the wider population and the collapse of state welfare structures makes this line of argumentation less and less effective. In the everyday lived experience of the wider population the spectre of destitution and the destruction of universal public services and amenities is embodied as a direct result of the austerity policies. The massive refusal of the memorandum no.2 tends thus to becoming absolute: it is consolidated beyond and besides any types of rationalisations of existing or future formal policies and calls for new beginnings that the government and financial interests can articulate. In the coming critical period, the site of openness in the political sphere relates to the struggles over what forms this absolute refusal might take and what type of political actions can be constructed around it.
The social composition of the massive absolute refusal of the memorandum no. 2 crosses existing societal divisions and categorisations and reflects its informal and fluid character. The demonstrations in Greece include more and more actors with different social backgrounds, different political aspirations, and different desires for mostly non-representable futures. Apart from the material outcomes that successive austerity plans produce, mainly the violent downgrading of large parts of the late middle class, a strife against injustice is drowning by numbers the whole society regardless previous political affiliations. In addition, demonstrations in Greece more and more seem to escalate, precisely when they are less organised and when they are not called by formal political organisations. Although, a 3 day call for action (February 10 to 12) was set against the parliamentary vote of the memorandum no.2, during the first two days that coincided with a 48 hour strike supported by all the trade unions, the turnout was unexpectedly low, the protests pursued the usual tactic of marching towards the parliament grouped largely in political blocs and ended relatively quickly. On Sunday, February 12, when there was no strike, no precise formal call for action and no foreseen march itinerary at all the participation in the protest became unprecedented. Everyone just knew that from afternoon onwards people should go to Syntagma square, outside the Parliament. Most of the participants just walked from different parts of the city joining the demonstrations in small groups of friends, at random with people they met on their way to Syntagma, in neighbourhood associations, in neighbourhood assemblies that have been formed the past 6 months throughout Greece. There was no starting point of the ‘demonstration’, but only destination. People were trying to reach Syntagma many hours after the demonstration was supposed to have started, most were intermittently leaving the tear-gased areas to catch their breath and returning after a while. Even some political groups that managed to form a few blocs of demonstrators near the parliament dissolved soon after the first rounds of teargas were fired by the police as early as 5pm.
The only political group that retained its cohesive character and tactics during the course of February 12 was the Greek Communist Party (KKE), whose activists remained largely outside of the geographical scope of the demonstration, on the outskirts of central Athens trying to avoid any mingling with the rest.
2. The police tactics during the 12th February demonstration, were primarily aiming to deface the mediamatic image of this consolidated mass refusal of the memorandum no. 2 by evacuating the square ‘by any means necessary’. It was as if the whole crackdown of the demonstration unfolded around interrupting a panoramic visual representation of the mass of demonstrators and of course avoid any unpredicted shortcomings that could hinder the parliamentary procedure. Therefore, the principal concern of the Greek police was to prevent the demonstrators from gathering in one unified body of people tear-gassing massively all areas around Syntagma square, even before the beginning of the protest. As a result of this tactic, a large -quite possibly the largest- number of demonstrators never managed to reach Syntagma square and wandered around side streets, engaging in street battles against the police or trying to avoid them. This prevention of the emergence of a centralised mediamatic image depicting the mass refusal of the memorandum no.2 was quasi-celebrated by mainstream media and the government precisely as it enabled them to avoid to visually represent, address, or respond to the mass character of the demonstration. At the same time, however, it expressed their apprehension: the realisation that their usual formal reaction to these types of political conditions is becoming null, that they can no longer appeal to a supposed silent majority supporting them and so on.
The widespread rioting during the night of 12th February was also a result of this police tactic. The difficulties faced by police forces in dispersing the demonstrators as far away as possible from Syntagma square, when their primary desire was to return there every time they were pushed back. The dispersion of rioting in the wider city centre of Athens in the 12th of February is also related to the radicalisation of wider groups of demonstrators and the unexpected participation of certain social groups experienced in street battles against the police. In an unprecedented action, for instance, the principal football fan clubs in Greece, along with youngsters from other clubs, joined the 12th February demonstrations in a united fashion, setting aside club differences.
3. Through the absolute refusal of the memorandum no.2, an impossible situation is emerging for formal Greek parliamentary politics, particularly for governmental politics. The formal political solution: parliamentary elections cannot be easily pursued by the government coalition, even if the conservative partner in the coalition (Nea Dimokratia) insists on asking elections ‘just after the state of emergency’ is overcome. This because the result of these elections will probably make it impossible to put in place a pro-memorandum government, regardless of what type of electoral system will be chosen. The movement of absolute refusal will tend, in this way, to push Greek formal politics to or even beyond their limit.
This movement of absolute refusal is emerging out of the exceptional material circumstances of crisis contagion and catastrophe. But the most fearful for parliamentary politics development-factor that emerges as a mute – therefore unpredictable – monster is that catastrophe can be pursued, produced and imposed by a frenzy multitude that feels it has nothing to lose apart from the joy of destruction. Although, similarities and connections to the December 2008 revolt might seem evident, there is no necessarily linear or evolutionary process that connects the two, apart from the cumulative experience that has moved everyone a step towards radicalisation in thought and in practice. It is true that this growing radicalisation of more and more larger segments of Greek society hasn’t produced in these past 3 years any permanent democratic structures for organising or for articulating political struggles. The critical political question, however, might not necessarily be how to create these structures in the Greek context, but how to immediately transpose them in their fitting European setting, to think on how will this movement spread like contagion from one country to the next, from one urban context to another. In other words, how this absolute refusal will be internationalised in a continent that already lives its future through the lenses of a fist of experimental animals.

To διαδίκτυο ως κοινωνικό αγαθό. Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ, ενημέρωση - συζήτηση για την ACTA με παράλληλο ψηφιακό ανταλλακτικό παζάρι




Η ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement) είναι μια εμπορική συμφωνία μεταξύ πολλών χωρών, που συστήθηκε αρχικά με στόχο την αντιμετώπιση της διακίνησης των πλαστών προιόντων και την ενίσχυση του copyright. Την συμφωνία συνέστησαν το 2010 η ΗΠΑ και η Ιαπωνία, και στη συνέχεια την υπέγραψαν ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ν. Κορέα, το Μαρόκο, η Νέα Ζηλανδία και η Σιγκαπούρη. Τον Ιανουάριο του 2011, η Ευρωπαική Επιτροπή ανέλαβε επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, με μη εκλεγμένους αντιπροσώπους, από 22 χώρες μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης. Οι χώρες που συμφώνησαν να υιοθετήσουν την ACTA είναι οι Ελλάδα, Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχία, Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβενία, Ισπανία και Σουηδία.


Η ACTA όσον αφορά το διαδίκτυο, ουσιαστικά καθιστά τους παρόχους (ISP) αποκλειστικά υπεύθυνους για τις παραβάσεις πνευματικών δικαιωμάτων που ενδεχομένως συμβαίνουν στο δίκτυο τους. Προκειμένου να μην βρεθούν κατηγορούμενοι, οι πάροχοι θα χρησιμοποιήσουν συστήματα παρακολούθησης των ιντερνετικών διαδρομών των χρηστών τους. Με άλλα λόγια αστυνόμευση του διαδικτύου.

Από την αρχή, το βασικό πρόβλημα αυτής της συμφωνίας, είναι πως όλες οι διαπραγματεύσεις έγιναν μυστικά, κρατώντας τους χρήστες και τους κοινωνικούς φορείς εκτός του τραπεζιού. Παρόλαυτα, η ACTA δεν είναι τελειωμένη υπόθεση. Τον Ιούνιο θα τεθεί για ψήφισμα και επικύρωση στο Ευρωκοινοβούλιο, και συνεπώς οι αντιδράσεις του κόσμου μπορεί και να την ματαιώσουν, όπως έδειξε πρόσφατα η αντίστοιχη συμφωνία SOPA/PIPA που αφορούσε τις ΗΠΑ και ανακλήθηκε-έστω και προσωρινά- μετά τις αντιδράσεις των πολιτών.
Η κίνηση κατοίκων Ψυρρή διοργανώνει την Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου στο θέατρο Εμπρός, Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή, στις 7 το απόγευμα, ενημέρωση-συζήτηση για την ACTA με παράλληλο ψηφιακό ανταλλακτικό παζάρι. Όποιοι επιθυμούν ας φέρουν μαζί τους στικάκια , CD , DVD με ταινίες, μουσική κ.τλ για ανταλλαγή. Θα σερβίρεται κρασί.



Πρόσκληση σε Εκδήλωση-Συζήτηση:

«Η Ευρώπη των Πολυεθνικών»
Τράπεζες, βιομηχανίες τροφίμων και άλλες πολυεθνικές:
πώς επηρεάζουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία
ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2012, ώρα 19.30


Οργανώνεται από την  Αττάκ Ελλάδας* στο χώρο του
Συνεταιρισμού Αλληλέγγυας Οικονομίας **
Νηλέως 35 Θησείο, 5-7 λεπτά από το σταθμό

 Έχουμε μπροστά μας την Ευρώπη των  μεγάλων εταιριών, των τραπεζών και των χρηματιστηρίων, που έχουν δημιουργήσει μηχανισμούς προκειμένου να επηρεάζουν προς όφελος τους, τη νομοθετική διαδικασία. Το «Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών»***,παρακολουθεί την πολιτική τους δράση, καταγράφει και αποκαλύπτει  τα «λόμπυ» που συγκροτούνται στις Βρυξέλλες. Αυτοί οι μηχανισμοί επηρεασμού συνήθως λειτουργούν σε κατεύθυνση επιζήμια για την κοινωνική και περιβαλλοντική ισονομία και δικαιοσύνη, διευρύνοντας το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας  στη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην εκδήλωση που θα επικεντρώσει στους τομείς των χρηματοπιστωτικών αγορών αλλά  και  της διατροφικής ασφάλειας, θα  μιλήσει ο Γιώργος Βασσάλος ερευνητής του Παρατηρητηρίου. Εκ μέρους της οργάνωσης Αττάκ Ελλάδας θα παρέμβει ο Γιώργος Δαρεμάς, δρ. κοινωνιολογίας με θέμα το ρόλο του συστήματος των «λόμπυ» στη διόγκωση του δημοκρατικού ελλείμματος της ΕΕ. Τη συζήτηση θα συντονίσει η Βάσω Κανελλοπούλου, δημοσιογράφος ιδρυτικό μέλος της Αττάκ Ελλάδας.

Πάνω από το μισό - κατά προσέγγιση - της εθνικής νομοθεσίας κάθε ευρωπαϊκής χώρας προέρχεται ήδη από τις ευρωπαϊκές οδηγίες και κανονισμούς που υποχρεωτικά ενσωματώνονται στο εθνικό δίκαιο. Οι πολίτες, απληροφόρητοι ως προς τη λειτουργία των «λόμπυ»  νοιώθουν δέος μπροστά σε αυτό το δαιδαλώδες νομικό κατασκεύασμα που ορίζει τη ζωή τους.
Η σε βάθος κατανόηση των μηχανισμών επιρροής  αποτελεί προϋπόθεση για το πέρασμα από την Ευρώπη των πολυεθνικών στην Ευρώπη των λαών.
----------------------------------------------------------------------------------------------

*Η Αττάκ είναι διεθνές κίνημα πολιτών για τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών αγορών,  www.attac-hellas.org
**Συν Αλλ. Οις. Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας. Διακίνηση εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου (www.synallois.org)
 ***Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory, www.corporateeurope.org)